در این جلسه به تاریخ ادبیات قرن پنجم و ششم، عوامل پیشرفت زبان و ادبیات فارسی در این دوره (گرایش شاهان در جلب ادیبان و عالمان به دربار، لشکرکشی غزنویان و توسعه مدارس و مراکز تعلیم)، گسترش فارسی دری، در آمیختن فارسی با لغات عربی، آمیختگی با واژه‌های غیر رایج در عصر غزنوی، مقدمه ظهور سبک عراقی، شاعران دوره (ناصرخسرو، سنایی، عطار، مولانا، انوری، خاقانی و نظامی)، نثر فارسی در سده پنجم و ششم (گسترش عرفان و تصوف، شکل‌گیری دولت سلجوقی و بهره‌گیری از دبیران و نویسندگان)، نثر مصنوع، نثر موضوع، ویژگی زبانی این سبک (از میان رفتن لغات مهجور، فراوانی ترکیبات نو، کاهش سادگی و روانی کلام، ورود لغات ترکی و مغولی)، ویژگی ادبی این سبک (رواج مثنوی و غزل، رواج داستان‌سرایی و منظومه داستانی، توجه به آرایه‌های ادبی، به کارگیری ردیف‌های فعلی و اسمی دشوار) و ویژگی فکری این سبک (ورود اصطلاحات عرفانی، فراوانی اندرز، فاصله گرفتن غزل از عشق زمینی، رواج هجو، رواج حس دینی، رواج مفاخره و انتقاد اجتماعی)، پرداخته‌ایم.